Πώς να στεγάσετε τα κουνέλια σας

Εικ. 1. Κότες και κου­νέ­λια. Πίνα­κας του Άγγλου ζωγρά­φου Edgar Hunt.

Το απο­φα­σί­σατε, λοι­πόν! Θα βάλετε μερικά κου­νέ­λια. Αλλά είτε λίγα είναι είτε πολλά, πριν τα αγο­ρά­σετε και τα φέρετε στο σπίτι ή στο κτήμα σας, είναι απα­ραί­τητο να τους εξα­σφα­λί­σετε κατοι­κία. Τα κου­νέ­λια δεν είναι σαν τις κότες. Τις κότες τις βολεύ­ετε πιο εύκολα – ένα ομα­δικό σπι­τάκι (κοτέ­τσι) για να κουρ­νιά­ζουν και λίγη αυλή για να σου­λα­τσά­ρουν. Όμως τα κου­νέ­λια δεν μπο­ρείς να τα αφή­σεις στο έδα­φος, έστω και σε περι­φραγ­μένο χώρο. Δεν ξέρεις ποτέ πού θα σκά­ψουν και πού θα τα βγά­λουν τα λαγού­μια τους και αν θα τα ξανα­δείς ποτέ. Άσε που περ­πα­τώ­ντας μέσα στις κοπριές είναι πολύ εύκολο να κολ­λή­σουν κοκκιδίωση.

Τα κου­νέ­λια χρειά­ζο­νται κλου­βιά. Και υπάρ­χουν πολ­λοί τύποι κλου­βιών. Ποιόν τύπο θα δια­λέ­ξετε και πώς θα τα κατα­σκευά­σετε; Ένας τρό­πος για να απο­φα­σί­σετε είναι να επι­σκε­φθείτε εκτρο­φείς κου­νε­λιών για να πάρετε μια ιδέα. Αλλά προ­σέξτε: Δεν έχει νόημα να επι­σκε­φθείτε μια επαγ­γελ­μα­τική μονάδα με 500 κονι­κλο­μη­τέ­ρες όταν στό­χος σας είναι να βάλετε 10 κου­νέ­λια στην αυλή σας. Άλλη κλί­μακα, άλλες ανά­γκες, άλλη λογική. Αλλά και μια μικρή εγκα­τά­σταση να επι­σκε­φθείτε, μπο­ρεί οι δικές σας ανά­γκες να είναι δια­φο­ρε­τι­κές και ο δικός σας χώρος να επι­βά­λει δια­φο­ρε­τι­κές λύσεις. Πώς θα δια­λυ­θεί, λοι­πόν, όλη αυτή η σύγ­χυση και πώς θα καταλήξετε;

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΤΕ

Ας πάρουμε τα πράγ­ματα από την αρχή κι ας δούμε πρώτα απ’ όλα τι πρέ­πει να εξα­σφα­λί­ζει η εγκα­τά­σταση (χώρος και κλου­βιά) που θα προ­σφέ­ρετε στα κου­νέ­λια σας.

Η εγκα­τά­σταση πρέ­πει να είναι άνετη για τα κουνέλια

Εικ. 2.

Ο κανό­νας είναι ότι τα κλου­βιά πρέ­πει να προ­σφέ­ρουν 1.400 τετρα­γω­νικά εκα­το­στά για κάθε κιλό σωμα­τι­κού βάρους. Λόγου χάρη ένα ενή­λικο κου­νέλι με βάρος 5 κιλά χρειά­ζε­ται κλουβί με εμβα­δόν δαπέ­δου 0,7 τ.μ. (5 κιλά x 1.400 τ.εκ. = 7.000 τ.εκ. ή 0,7 τ.μ.) Έτσι, ένα κλουβί με δια­στά­σεις δαπέ­δου 70 Χ 100 εκ. προ­σφέ­ρει άνετη δια­βί­ωση στο κου­νέλι. Το ύψος του κλου­βιού πρέ­πει να είναι 45 εκα­το­στά. Οι δια­στά­σεις αυτές προ­σφέ­ρουν ιδα­νι­κές συν­θή­κες δια­βί­ω­σης στα κου­νέ­λια, αλλά δεν είναι βεβαίως υπο­χρε­ω­τι­κές. Πολ­λοί εκτρο­φείς προ­τι­μούν μικρό­τε­ρες δια­στά­σεις κλου­βιών (0,5 ή 0,6 τετρα­γω­νικά μέτρα) και υπο­στη­ρί­ζουν ότι τα κου­νέ­λια τους δεν έχουν κανέ­ναν πρό­βλημα. Εσείς απο­φα­σί­ζετε, αλλά συνι­στούμε να μην κατα­λή­ξετε σε κλου­βιά με εμβα­δόν δαπέ­δου μικρό­τερο από 0,5 τετρα­γω­νικό μέτρο.

Ο δεύ­τε­ρος παρά­γο­ντας άνε­σης είναι να μην τραυ­μα­τί­ζε­ται το κου­νέλι από το κλουβί. Δηλαδή να μην υπάρ­χουν αιχ­μη­ρές προ­ε­ξο­χές (π.χ. κακο­κομ­μέ­νες άκρες στο συρ­μά­τινο πλέγμα) ή ανώ­μαλο δάπεδο. Πριν βάλετε μέσα το κου­νέλι, εξε­τά­στε προ­σε­κτικά το κλουβί.

Τρί­τος παρά­γο­ντας άνε­σης είναι να υπάρ­χει άφθο­νος καθα­ρός αέρας και επαρ­κής εξα­ε­ρι­σμός στον χώρο και το κλουβί. Τα ούρα των κου­νε­λιών παρά­γουν ουρία, η οποία συν­δυά­ζε­ται με το νερό και σχη­μα­τί­ζει αμμω­νία. Η αμμω­νία είναι ένα αέριο που ερε­θί­ζει τη μύτη και τα μάτια του κου­νε­λιού και μπο­ρεί να υπο­βαθ­μί­σει την υγεία και την παρα­γω­γι­κό­τητά του. Αν και είναι αδύ­νατο να απο­φύ­γουμε την αμμω­νία, πρέ­πει να προ­σφέ­ρουμε καλό αερι­σμό του χώρου κι αυτό βοη­θάει επί­σης να μειώ­νε­ται ο αριθ­μός των μικρο­ορ­γα­νι­σμών στον αέρα, άρα και η πιθα­νό­τητα να αρρω­στή­σουν τα κουνέλια.

Ο χώρος εκτρο­φής πρέ­πει να είναι ηλιό­λου­στος, αλλά τα κου­νέ­λια να μπο­ρούν να μετα­κι­νη­θούν σε ένα σημείο με σκιά μέσα στο κλουβί τους. Το φως του ήλιου περι­λαμ­βά­νει υπε­ριώ­δεις ακτί­νες που λει­τουρ­γούν σαν απο­λυ­μα­ντικό και βοη­θούν να βρί­σκο­νται υπό  έλεγχο οι ασθέ­νειες. Τα κου­νέ­λια χρειά­ζο­νται επί­σης λίγο ηλιακό φως για να δημιουρ­γή­σουν την απα­ραί­τητη βιτα­μίνη D, η οποία γενικά δεν περι­λαμ­βά­νε­ται στις κου­νε­λο­τρο­φές που κυκλοφορούν.

Τέλος, η ιδα­νική θερ­μο­κρα­σία για τα κου­νέ­λια είναι 12–13ο Κελ­σίου. Οι υψη­λές θερ­μο­κρα­σίες περιο­ρί­ζουν τη λήψη τρο­φής, άρα και την απο­δο­τι­κό­τητα του ζώου, ενώ στις χαμη­λές θερ­μο­κρα­σίες πάλι μειώ­νε­ται η απο­δο­τι­κό­τητα επειδή ένα μέρος της ενέρ­γειας από την τροφή δαπα­νά­ται για να δια­τη­ρη­θεί ζεστό το κου­νέλι. Η σχε­τική υγρα­σία πρέ­πει να είναι 35% έως 50%. Σ’ αυτά τα επί­πεδα το δάπεδο και ο σωρός της κοπριάς παρα­μέ­νουν στε­γνά. Η λιγό­τερη υγρα­σία μπο­ρεί προ­κα­λέ­σει ανα­πνευ­στικά προ­βλή­ματα, ενώ η περισ­σό­τερη μπο­ρεί να αυξή­σει τα επί­πεδα αμμωνίας.

Η εγκα­τά­σταση πρέ­πει να περιο­ρί­ζει τα κου­νέ­λια και να μην τα αφή­νει να το σκάσουν

Για να μεί­νουν περιο­ρι­σμένα τα κου­νέ­λια σας, πρέ­πει να χρη­σι­μο­ποι­ή­σετε τα κατάλ­ληλα υλικά στα κλου­βιά τους. Λόγου χάρη, το πλέγμα του κλου­βιού πρέ­πει να είναι αρκετά δυνατό για να μην το δια­λύ­σουν τα κου­νέ­λια και τα ξύλινα μέρη να είναι καλυμ­μένα για να μην τα ροκα­νί­σουν και δρα­πε­τεύ­σουν. Επί­σης, τα κλου­βιά πρέ­πει να έχουν πλέγμα ακόμα και στην οροφή γιατί τα κου­νέ­λια είναι καλοί άλτες και καλού­τσι­κοι αναρριχητές.

Η εγκα­τά­σταση πρέ­πει να προ­στα­τεύει τα κου­νέ­λια από επιδρομείς

Εικ. 3. Λευκό κου­νέλι Νέας Ζηλανδίας.

Οι σκύ­λοι, οι γάτες, τα φίδια, οι αλε­πού­δες και πολλά άλλα ζώα απο­λαμ­βά­νουν τα δεί­πνα με κου­νέλι, όταν τους δοθεί η ευκαι­ρία. Αρκετά ζώα μπο­ρούν να ανοί­ξουν τους κλω­βούς με τα νύχια και τα δόντια τους, οπότε είναι σοφό να φτιά­ξετε ένα γερό φρά­χτη αν τα κου­νέ­λια σας ζουν στο ύπαι­θρο ή να ασφα­λί­σετε με κάποιον τρόπο το κτί­ριο αν βρί­σκο­νται σε στε­γα­σμένο χώρο. Επί­σης, οι άνθρω­ποι μπο­ρεί να σας δημιουρ­γή­σουν προ­βλή­ματα. Λόγου χάρη, ένα παιδί μπο­ρεί να αφή­σει ανοι­χτή την πόρτα ενός κλου­βιού και να το σκά­σει το κου­νέλι. Επί­σης, βάν­δα­λοι μπο­ρεί να κατα­στρέ­ψουν τα κλου­βιά και να σκο­τώ­σουν τα ζώα σας ή κλέ­φτες μπο­ρεί να κλέ­ψουν μερικά από αυτά. Ο μόνος τρό­πος να απο­φύ­γετε τις ανθρω­πο­γε­νείς ζημιές είναι να ασφα­λί­σετε τον χώρο και να τον κρα­τάτε κλει­δω­μένο. Ένας σκύ­λος συνη­θι­σμέ­νος στα κου­νέ­λια θα είναι πολύ χρή­σι­μος για την ασφά­λειά τους.

Η εγκα­τά­σταση πρέ­πει να προ­στα­τεύει τα κου­νέ­λια από τις και­ρι­κές συνθήκες

Τα κου­νέ­λια είναι πολύ ανθε­κτικά ζώα, αλλά πρέ­πει να τα κρα­τάτε στε­γνά και προ­στα­τευ­μένα από τον κρύο άνεμο, τη ζέστη και το άμεσο ηλιό­φως. Τα κου­νέ­λια αντέ­χουν στο κρύο και νιώ­θουν πολύ άνετα ακόμα κι αν κάνει παγω­νιά εφ’ όσον προ­στα­τεύ­ο­νται από τον αέρα και είναι στε­γνά. Το καλο­καίρι, τα κου­νέ­λια χρειά­ζο­νται σκιά και καλό εξα­ε­ρι­σμό. Αν η θερ­μο­κρα­σία ανε­βεί πολύ, μπο­ρεί να γίνει απα­ραί­τη­τος κάποιος τρό­πος δρο­σί­σμα­τος (π.χ. ανεμιστήρας).

Η εγκα­τά­σταση πρέ­πει να προ­σφέ­ρει εύκολη κι άνετη πρό­σβαση στον φρο­ντι­στή των κουνελιών

Τα κου­νέ­λια χρειά­ζο­νται καθη­με­ρινή φρο­ντίδα. Ο φρο­ντι­στής των κου­νε­λιών πρέ­πει να μπο­ρεί να βλέ­πει και να φτά­νει εύκολα μέσα στα κλου­βιά, για να βγά­λει το κου­νέλι για ζευ­γά­ρωμα, ψηλά­φηση ή περι­ποί­ηση, για να καθα­ρί­σει ή επι­σκευά­σει το κλουβί και για να συντη­ρή­σει το σύστημα ή τα σκεύη ποτί­σμα­τος και ταΐ­σμα­τος. Τα κλου­βιά πρέ­πει να είναι σχε­δια­σμένα έτσι ώστε η εργα­σία και οι επι­σκευές να είναι όσο γίνε­ται πιο άνε­τες. Δια­φο­ρε­τικά, τα κου­νέ­λια δεν θα μπο­ρούν να έχουν την ποιό­τητα παρα­κο­λού­θη­σης και φρο­ντί­δας που πρέ­πει να έχουν.

Η εγκα­τά­σταση πρέ­πει να είναι εύκολη στο καθάρισμα

Η πρό­ληψη των ασθε­νειών είναι πολύ σημα­ντική στην εκτροφή κου­νε­λιών για τους εξής λόγους:

1. Είναι λίγα τα φάρ­μακα που θερα­πεύ­ουν τις ασθέ­νειες των κου­νε­λιών και συχνά είναι δύσκολο ή αδύ­νατο να ξέρουμε ποιό πρέ­πει να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουμε πριν είναι αργά.
2. Το κόστος του φαρ­μά­κου πολ­λές φορές αξί­ζει περισ­σό­τερο από το κουνέλι.
3. Το ξέσπα­σμα πολ­λών ασθε­νειών των κου­νε­λιών είναι τόσο γρή­γορο που δεν υπάρ­χει χρό­νος για θεραπεία.

Εικ. 4. Κου­νέλι Καλι­φόρ­νιας, λευκό με σκούρα άκρα.

Η καθα­ριό­τητα μαζί με τον εξα­ε­ρι­σμό και την καλή φρο­ντίδα βοη­θάνε πάρα πολύ στην πρό­ληψη των ασθε­νειών. Η καθα­ριό­τητα, όπως ήδη ανα­φέ­ραμε, είναι απα­ραί­τητη για να μειω­θούν οι οσμές που μπο­ρεί να ανα­πτυ­χθούν στην εγκα­τά­σταση εκτρο­φής. Τα κλου­βιά πρέ­πει να είναι σχε­δια­σμένα έτσι ώστε να μη χρειά­ζε­ται ο φρο­ντι­στής των κου­νε­λιών να βάλει μέσα το κεφάλι και τους ώμους του για να τα καθα­ρί­σει. Γι’ αυτό τον λόγο, γενικά η μπρος-πίσω από­σταση στα κλου­βιά δεν πρέ­πει να είναι μεγα­λύ­τερη από 75 εκα­το­στά και οι πόρ­τες τοπο­θε­τη­μέ­νες έτσι ώστε να φτά­νει εύκολα ο φρο­ντι­στής στις γωνίες των κλου­βιών. Επί­σης κάτω από το δικτυωτό δάπεδο του κλου­βιού δεν πρέ­πει να υπάρ­χουν υπο­στη­ρίγ­ματα επειδή πολύ γρή­γορα θα μαζευ­τούν εκεί ακα­θαρ­σίες και ούρα και το καθά­ρι­σμα θα γίνει πολύ δύσκολο και δυσάρεστο.

Τα κου­νέ­λια χάνουν συνε­χώς τρί­χωμα και οι έγκυες κου­νέ­λες μαδάνε τη γούνα τους για να φτιά­ξουν τη φωλιά τους. Απο­τέ­λε­σμα είναι τα πλαϊνά και η οροφή των κλου­βιών, καθώς και το εσω­τε­ρικό του χώρου εκτρο­φής, να καλυ­φθούν από ένα στρώμα τρί­χες, που πρέ­πει να καθα­ρί­ζε­ται τακτικά για να διευ­κο­λυν­θεί η κυκλο­φο­ρία του αέρα και να απο­φεύ­γο­νται δερ­μα­τικά προ­βλή­ματα, όπως λει­χή­νες. Οι τρί­χες απο­μα­κρύ­νο­νται με βούρ­τσα ή ηλε­κτρική σκούπα. Οι τρί­χες στα πλαϊνά και την οροφή των κλου­βιών μπο­ρούν να καούν με ένα καμι­νέτο. Εννο­εί­ται ότι αυτό γίνε­ται αφού απο­μα­κρύ­νουμε το ζώο από το κλουβί. Για να κάψουμε τις τρί­χες περ­νάμε γρή­γορα τη φλόγα πάνω από το σύρμα, αλλά δεν πρέ­πει ποτέ να αφή­νουμε να ζεστα­θεί το σύρμα γιατί έτσι θα κατα­στρα­φεί το γαλ­βά­νι­σμα και η προ­στα­σία που προ­σφέ­ρει. Δεν χρη­σι­μο­ποιούμε ποτέ καμι­νέτο στους τοί­χους του κτι­ρίου για να μην προ­κα­λέ­σουμε πυρκαγιά.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΛΟΥΒΙΩΝ

Η εκτροφή των κου­νε­λιών μπο­ρεί να γίνε­ται στο ύπαι­θρο ή σε κλει­στό χώρο. Οι υπαί­θριοι κλω­βοί συνή­θως είναι φτη­νό­τε­ροι και λόγω του καλύ­τε­ρου εξα­ε­ρι­σμού που προ­σφέ­ρουν κρα­τάνε πιο υγιή τα κου­νέ­λια από τα κλου­βιά εσω­τε­ρι­κού χώρου. Το μειο­νέ­κτημα που έχουν είναι ότι παρέ­χουν λιγό­τερη ασφά­λεια και η προ­στα­σία των ζώων από τις και­ρι­κές συν­θή­κες δεν είναι τόσο καλή. Μην ξεχνάτε ότι και ο φρο­ντι­στής των κου­νε­λιών χρειά­ζε­ται προ­στα­σία από τον καιρό. Όταν κάνει κρύο, χιο­νί­ζει ή βρέ­χει, ο φρο­ντι­στής είναι κι αυτός εκτε­θει­μέ­νος στις κακές και­ρι­κές συν­θή­κες και εκ των πραγ­μά­των θα προ­σφέ­ρει λιγό­τερη φρο­ντίδα στα ζώα επειδή νιώ­θει άσχημα ή βιάζεται.

Η εγκα­τά­σταση εκτρο­φής σε κλει­στό χώρο είναι πιο ακριβή, αλλά προ­σφέ­ρει καλύ­τερη προ­στα­σία από τις και­ρι­κές συν­θή­κες, καλύ­τερη ασφά­λεια και μεγα­λύ­τερη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τητα από τις υπαί­θριες εγκα­τα­στά­σεις. Στα μειο­νε­κτή­ματα αυτών των εγκα­τα­στά­σεων περι­λαμ­βά­νε­ται το κόστος, τα προ­βλή­ματα με τον έλεγχο της θερ­μο­κρα­σίας και της υγρα­σίας και η δυσκο­λία εξα­ε­ρι­σμού. Έχουμε επί­σης περισ­σό­τε­ρες ασθέ­νειες, κυρίως ανα­πνευ­στικά προ­βλή­ματα. Στις κλει­στές εγκα­τα­στά­σεις οι κλω­βοί είναι συνή­θως εξ ολο­κλή­ρου μεταλ­λι­κοί και ακριβότεροι.

Τα αυτό­νομα υπαί­θρια κλου­βιά συνή­θως κατα­σκευά­ζο­νται από ξύλο και συρ­μά­τινο πλέγμα. Το ξύλο χρη­σι­μο­ποιεί­ται για να κατα­σκευα­στεί το πλαί­σιο και το συρ­μά­τινο πλέγμα για το δάπεδο και κάποια από τα πλαϊνά ή μόνο τη μπρο­στά όψη. Η οροφή γίνε­ται από λαμα­ρίνα (κυμα­τι­στή ή επί­πεδη) ή κάποιο άλλο υλικό που προ­στα­τεύει από τη βροχή. Το ξύλο στα κλου­βιά των κου­νε­λιών μπο­ρεί να δημιουρ­γή­σει προ­βλή­ματα. Στα κου­νέ­λια αρέ­σει το ροκά­νι­σμα και το κατε­ξο­χήν υλικό που προ­τι­μούν γι’ αυτή τη δου­λειά είναι το ξύλο. Γι’ αυτό, το ξύλο που χρη­σι­μο­ποιεί­ται στα κλου­βιά πρέ­πει να προ­στα­τεύ­ε­ται από το ροκά­νι­σμα των κου­νε­λιών. Το ξύλο επί­σης απορ­ροφά τα ούρα κι αυτό οδη­γεί στο σάπι­σμά του και προ­κα­λεί άσχη­μες οσμές. Όλα αυτά τα προ­βλή­ματα μπο­ρούν να απο­φευ­χθούν με τον σωστό σχε­δια­σμό των κλου­βιών, έτσι ώστε κάτω από τα πόδια των κου­νε­λιών να υπάρ­χει μόνο συρ­μά­τινο πλέγμα.

Τι είδους συρ­μά­τινο πλέγμα να χρησιμοποιήσετε

Εικ. 5. Το κοτε­τσό­συρμα είναι πολύ λεπτό και γι’ αυτό ακα­τάλ­ληλο για κλου­βιά κουνελιών.

Στα κλου­βιά των κου­νε­λιών μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν διά­φο­ροι τύποι συρ­μά­τι­νου πλέγ­μα­τος. Η πείρα όμως δεί­χνει πως οι επι­λο­γές μας πρέ­πει να είναι πολύ περιο­ρι­σμέ­νες. Και πρώτα απ’ όλα, δεν πρέ­πει ποτέ να χρη­σι­μο­ποιούμε κοτε­τσό­συρμα στα κλου­βιά κου­νε­λιών. Το κοτε­τσό­συρμα (εικ. 5) είναι ένα πολύ ελα­φρό εξα­γω­νικό πλέγμα που γίνε­ται από λεπτό σύρμα. Αν το χρη­σι­μο­ποι­ή­σουμε στο δάπεδο κλου­βιών, σε λίγο θα κάνει “κοι­λιά” από το βάρος του κου­νε­λιού και το ζώο θα έχει πρό­βλημα να κινη­θεί μέσα στο κλουβί. Αν το χρη­σι­μο­ποι­ή­σουμε στα πλαϊνά του κλου­βιού, το κου­νέλι μπο­ρεί να το σπά­σει και να δρα­πε­τεύ­σει, ενώ το ίδιο μπο­ρεί να κάνει ένας σκύ­λος ή μια αλε­πού και να φύγει με το κου­νέλι στο στόμα.

Εικ. 6. Το κολ­λητό συρ­μά­τινο πλέγμα είναι το καλύ­τερο υλικό για κλου­βιά κου­νε­λιών. Η πείρα έχει απο­δεί­ξει ότι οι δια­στά­σεις της τρύ­πας του πλέγ­μα­τος πρέ­πει να είναι ~2 εκα­το­στά και το πάχος του σύρ­μα­τος ~2 χιλιοστά.

Το πιο κοινό και δοκι­μα­σμένο συρ­μά­τινο πλέγμα είναι το κολ­λητό πλέγμα (εικ. 6). Κατα­σκευά­ζε­ται απλώ­νο­ντας σταυ­ρωτά σύρ­ματα και ηλε­κτρο­συ­γκολ­λώ­ντας τα σημεία που δια­σταυ­ρώ­νο­νται. Πρέ­πει να προ­τι­μούμε το πλέγμα με διπλό γαλ­βά­νι­σμα – δηλαδή γαλ­βα­νι­σμένο πριν και μετά το κόλ­λημα. Και τούτο επειδή η ηλε­κτρο­συ­γκόλ­ληση μπο­ρεί να δημιουρ­γή­σει μικρές ρωγ­μές στο αρχικό γαλ­βά­νι­σμα και να οδη­γή­σει σε σκου­ριά. Το κολ­λητό πλέγμα περι­γρά­φε­ται με τρεις αριθ­μούς – π.χ. 1/2” Χ 1”, 14 ga. Οι δύο πρώ­τοι αριθ­μοί είναι οι δια­στά­σεις σε ίντσες κάθε τρύ­πας του πλέγ­μα­τος (μισή επί μία ίντσα) και ο τρί­τος αριθ­μός είναι η διά­με­τρος του σύρ­μα­τος που χρη­σι­μο­ποι­ή­θηκε στο πλέγμα σε μονά­δες gauss.

Πολ­λοί χρη­σι­μο­ποιούν συρ­μά­τινο πλέγμα με μακρό­στε­νες τρύ­πες 1/2” X 1” (~1,25 Χ 2,5 εκα­το­στά). Όμως, και πάλι η πείρα έχει δεί­ξει πως η καλύ­τερη επι­λογή είναι συρ­μά­τινο πλέγμα με τετρά­γωνη τρύπα δια­στά­σεων 3/4” X 3/4” (~2 Χ 2 εκα­το­στά) τόσο για το δάπεδο όσο και για τα πλαϊνά. Μικρό­τερη τρύπα δεν συνι­στά­ται επειδή μπο­ρεί να συγκρα­τεί την κοπριά και να είναι προ­βλη­μα­τι­κός ο καθα­ρι­σμός του κλου­βιού. Όσο για την προ­τι­μη­τέα διά­με­τρο του σύρ­μα­τος, συνι­στούμε 14 ga, δηλαδή σύρμα ~2 χιλιο­στών. Έτσι ο τύπος συρ­μά­τι­νου πλέγ­μα­τος που πρέ­πει να προ­τι­μή­σετε είναι 3/4” X 3/4”, 14 ga.

Εικ.7. Το κλιπ “J” προ­σφέ­ρει καθα­ρές, σφι­χτές ενώ­σεις για τη συναρ­μο­λό­γηση των κλου­βιών. Εφαρ­μό­ζε­ται με ειδική πένσα (δεξιά άνω) και μπο­ρεί να αφαι­ρε­θεί με άλλη ειδική πένσα (δεξιά κάτω).

Τα εξ ολο­κλή­ρου μεταλ­λικά κλου­βιά συναρ­μο­λο­γού­νται χρη­σι­μο­ποιώ­ντας κλιπ “J” και ειδική πένσα για το σφί­ξιμό τους. Τα κλιπ “J” είναι λωρί­δες από γαλ­βα­νι­σμένη λαμα­ρίνα με δια­στά­σεις περί­που 8 επί 13 χιλιο­στά που έχουν δια­μορ­φω­θεί σε σχήμα “J” (εικ. 7). Όταν τα τοπο­θε­τή­σουμε στην  ειδική πένσα και σφί­ξουμε, το κλιπ τυλί­γε­ται σε κύκλο. Αν έχουμε φρο­ντί­σει αυτός ο κύκλος να σχη­μα­τι­στεί γύρω από διπλανά σύρ­ματα, τότε τα σύρ­ματα ενώ­νο­νται. Τα κλιπ “J” – μπο­ρεί να τα βρείτε και σε ελα­φρώς δια­φο­ρε­τι­κές δια­στά­σεις – προ­σφέ­ρουν μια καθαρή, σφι­χτή ένωση στη συναρ­μο­λό­γηση των μεταλ­λι­κών κλουβιών.

ΤΑ ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΜΕΤΑΛΛΙΚΑ ΚΛΟΥΒΙΑ

Τα εξ ολο­κλή­ρου μεταλ­λικά κλου­βιά μπο­ρούν να είναι είτε τετρά­γωνα είναι ημι­κυ­λιν­δρικά. Τα τετρά­γωνα κλου­βιά υπο­διαι­ρού­νται σε αυτά με άνοιγμα (πόρτα) στην μπρο­στινή πλευρά και σε κλου­βιά με άνοιγμα από πάνω (στην οροφή). Μια τρίτη υπο­διαί­ρεση των τετρά­γω­νων κλου­βιών είναι εκείνα με το πλα­για­στό άνοιγμα – μια ενδιά­μεση και σπα­νιό­τερη λύση.

Τετρά­γωνα κλου­βιά με άνοιγμα μπροστά

Εικ. 8. Τα τετρά­γωνα μεταλ­λικά κλου­βιά με την πόρτα μπρο­στά εξυ­πη­ρε­τούν όταν θέλουμε να στή­σουμε μια πολυό­ροφη εγκα­τά­σταση. Για τις μονώ­ρο­φες εγκα­τα­στά­σεις, η καλύ­τερη λύση είναι οι πόρ­τες να βρί­σκο­νται στο πάνω μέρος του κλουβιού.

Τα κου­τιά με άνοιγμα μπρο­στά (εικ. 8 ) είναι χρή­σιμα όταν έχετε πρό­γραμμα να κάνετε διώ­ροφη ή τριώ­ροφη εγκα­τά­σταση ή όταν υπάρ­χει κάποιος άλλος ειδι­κός λόγος . Σ’ αυτή την περί­πτωση, η πόρτα του κλου­βιού τοπο­θε­τεί­ται στη μια πλευρά της μπρο­στι­νής όψης του κλου­βιού και η ταΐ­στρα στην άλλη. Η διά­ταξη αυτή ίσως δυσκο­λεύει την πρό­σβαση του χεριού στο βάθος του κλου­βιού. Όταν η πόρτα πρέ­πει ανοί­γει προς τα μέσα, επειδή λ.χ. ο διά­δρο­μος είναι στε­νός, τότε την κρε­μάμε από το πάνω μέρος και πρέ­πει να έχουμε ένα κλιπ ή άλλο κρε­μα­στάρι για να παρα­μέ­νει ανοι­χτή όσο χρειά­ζε­ται. Η δυσκο­λία μ’ αυτή την πόρτα είναι ότι όταν ο φρο­ντι­στής βάζει το χέρι ή τον ώμο του μέσα για να πιά­σει το κου­νέλι ή κάτι άλλο, πολ­λές φορές χωρίς να το θέλει παρα­σύ­ρει το κλιπ και η πόρτα πέφτει δημιουρ­γώ­ντας εμπό­δια και εκνευ­ρι­σμούς. Αν η πόρτα στα κλου­βιά με μπρο­στινό άνοιγμα ανοί­γει προς το πλάι, τότε ναι μεν χρειά­ζε­ται μεγα­λύ­τερο πλά­τος δια­δρό­μου για να ανοί­ξει, αλλά προ­σφέ­ρει ένα πολύ βολικό μέρος για να τοπο­θε­τη­θεί η ταΐ­στρα. Αν απο­φα­σί­σουμε να τοπο­θε­τή­σουμε την ταΐ­στρα πάνω στην πόρτα, τότε το άνοιγμα της πόρ­τας μπο­ρεί να γίνει στο κέντρο του κλου­βιού, οπότε η πρό­σβαση στο εσω­τε­ρικό του γίνε­ται πολύ πιο εύκολα. Οι μονώ­ρο­φες σει­ρές κλου­βιών με άνοιγμα μπρο­στά μπο­ρούν να τοπο­θε­τού­νται σε μεγα­λύ­τερο ύψος από το πάτωμα κι έτσι να διευ­κο­λύ­νε­ται η δου­λειά από κάτω (λόγου χάρη, για την απο­μά­κρυνση της κοπριάς) ή οι επισκευές.

Τετρά­γωνα κλου­βιά με άνοιγμα από πάνω

Αυτά τα κλου­βιά έχουν το άνοιγμα της πόρ­τας τους στην οροφή ή ολό­κληρη η οροφή ανοί­γει σαν πόρτα για να επι­τρέ­ψει εύκολη πρό­σβαση στο εσω­τε­ρικό. Τα κλου­βιά αυτά πρέ­πει να τοπο­θε­τού­νται χαμη­λό­τερα από τα κλου­βιά με μπρο­στινό άνοιγμα για να μπο­ρεί ο φρο­ντι­στής να φτά­νει στο εσω­τε­ρικό τους. Αν τοπο­θε­τη­θούν στο σωστό ύψος, η εργα­σία γίνε­ται πολύ άνετη, αλλά δυσκο­λεύει η απο­μά­κρυνση της κοπριάς κάτω από τα κλουβιά.

Ημι­κυ­λιν­δρικά κλουβιά

Εικ. 9. Μια εγκα­τά­σταση με ημι­κυ­λιν­δρικά μεταλ­λικά κλου­βιά κρε­μα­σμένα με σύρ­ματα από την οροφή του κτιρίου.

Τα ημι­κυ­λιν­δρικά κλου­βιά (εικ. 9 ) έχουν το ίδιο εμβα­δόν δαπέ­δου με τα τετρά­γωνα, αλλά το πάνω μέρος τους είναι καμπυ­λωτό. Αυτός ο τύπος μεταλ­λι­κού κλου­βιού χρειά­ζε­ται λιγό­τερο συρ­μά­τινο πλέγμα από το τετρά­γωνο επειδή το μόνο πλέγμα που πρέ­πει να διπλω­θεί είναι το πλέγμα του δαπέ­δου και δεν χρειά­ζο­νται πολλά κοψί­ματα και φύρα. Η πόρτα των ημι­κυ­λιν­δρι­κών κλου­βιών βρί­σκε­ται στην καμπυ­λωτή επι­φά­νεια και ανοί­γει προς τα πάνω έτσι ώστε να μην εμπο­δί­ζει όταν είναι ανοι­χτή και να είναι εύκολο να κλεί­σει ακόμα και με γεμάτα τα χέρια.

Εικ. 10. Το κόψιμο των συρ­μά­των στο άνοιγμα της πόρ­τας πρέ­πει να είναι πολύ προ­σε­κτικό για να απο­φύ­γουμε τραυ­μα­τι­σμούς ή ζημιές κατά τη φρο­ντίδα των ζώων.

Το άνοιγμα για πόρτα γίνε­ται με το κόψιμο μιας τετρά­γω­νης τρύ­πας δια­στά­σεων 35 Χ 45 εκα­το­στά είτε στο πάνω μέρος είτε στο πλάι. Δεν υπάρ­χουν στά­νταρ ανοίγ­ματα πόρ­τας. Απλώς βεβαιω­θήτε ότι το άνοιγμα είναι αρκετά μεγάλο ώστε να περ­νούν εύκολα τα κου­νέ­λια και οι φωλιές. Όταν κόβετε το σύρμα, αφή­στε να εξέ­χουν 1,5–2 εκα­το­στά. Λυγί­στε με μια πένσα αυτές τις άκρες προς τα μέσα για να μην υπάρ­χουν μυτε­ρές προ­ε­ξο­χές που μπο­ρεί να γδά­ρουν χέρια και να σκί­σουν ρούχα. Στα σημεία που κόπη­καν τα σύρ­ματα πρέ­πει να λιμα­ρι­στούν (εικ. 10). Αν κόψετε τελείως τα σύρ­ματα, τότε το καλύ­τερο είναι να βάλετε καβάλα στο άνοιγμα της πόρ­τας έναν πλα­στικό οδηγό για να καλύ­ψετε τις μυτε­ρές άκρες. Αν δεν βρείτε στην αγορά τέτοιον οδηγό, μπο­ρείτε να τον φτιά­ξετε με μια πλα­στική σωλήνα που θα της κάνετε μια κατά μήκος τομή και θα την περά­σετε καβάλα στο πλέγμα (δείτε εικ. 8).

Η πόρτα πρέ­πει να είναι 2 εκα­το­στά μεγα­λύ­τερη από το άνοιγμα και να αναρ­τη­θεί στο κλουβί με 2 ή τρία κλιπ “J”. Η λύση αυτή είναι καλύ­τερη από το να ανοί­ξετε την τρύπα από τις τρεις πλευ­ρές και να λυγί­ζετε το πλέγμα για να ανοί­ξετε το κλουβί. Στην περί­πτωση αυτή, θα σπά­σει το γαλ­βά­νι­σμα στα σημεία λυγί­σμα­τος και σύντομα το σύρμα θα σκου­ριά­σει. Επί­σης, για να μπο­ρεί να κλεί­νει η πόρτα, θα πρέ­πει να αφή­σετε τα κομ­μένα σύρ­ματα να εξέ­χουν, πράγμα επι­κίν­δυνο και για τα κου­νέ­λια και για σας.

Εικ. 11.Ένα ακόμα πλε­ο­νέ­κτημα των μεταλ­λι­κών ημι­κυ­λιν­δρι­κών κλου­βιών είναι πως δημιουρ­γούν αυτό­ματα παχνί για τα κου­νέ­λια, όταν τα τοπο­θε­τούμε πλάτη-πλάτη σε διπλή σειρά.

Αν σκο­πεύ­ετε να δίνετε στα κου­νέ­λια σας σανό (π.χ. τρι­φύλλι) ή λαχα­νικά, θα πρέ­πει να σκε­φθείτε να συμπε­ρι­λά­βετε στο σχέ­διο των κλου­βιών σας ένα παχνί. Ο σανός και τα λαχα­νικά δεν πρέ­πει να ρίχνο­νται στο δάπεδο του κλου­βιού επειδή πολύ γρή­γορα θα λερω­θούν από την κοπριά του ζώου και το τακτικό καθά­ρι­σμα του κλου­βιού θα γίνει πιο δύσκολο. Τα ημι­κυ­λιν­δρικά κλου­βιά που τοπο­θε­τού­νται πλάτη-πλάτη σε διπλές σει­ρές, αυτο­μά­τως απο­κτούν παχνί (εικ. 11).


Η κατα­σκευή των μεταλ­λι­κών κλουβιών

Εικ. 12. Για την κατα­σκευή ημι­κυ­λιν­δρι­κών κλου­βιών, χρεια­ζό­μα­στε δύο κομ­μά­τια συρ­μά­τι­νου πλέγ­μα­τος. Μόνο το κάτω κομ­μάτι θα χρεια­στεί να διπλω­θεί. Για να φτιά­ξουμε μια συστοι­χία τριών κλου­βιών μαζί, θα πρέ­πει το επάνω κομ­μάτι να κοπεί στα τρία για να μπο­ρούν να μπουν τα δια­χω­ρι­στικά, όπως δεί­χνει το σχέ­διο. Τα επάνω κομ­μά­τια μπαί­νουν “φορετά” στο κάτω και δένο­νται με κλιπ “J”.

Εικ. 13. Λεπτο­μέ­ρειες από τη συναρ­μο­λό­γηση του πάνω μέρους των κυλιν­δρι­κών κλουβιών.

Ποιός θα φτιά­ξει τα κλου­βιά σας; Η αλή­θεια είναι πως η κατα­σκευή κλου­βιών είναι δύσκολη και ειδι­κευ­μένη δου­λειά και, αν την ανα­θέ­σετε σε κάποιον άλλο, σίγουρα θα σας κοστί­σει. Το ζήτημα είναι ότι έχουμε μπει σε δύσκο­λους και­ρούς και τα χρή­ματα δεν περισ­σεύ­ουν. Γι’ αυτό προ­σπα­θούμε εδώ να ανα­λύ­σουμε όσο γίνε­ται πιο λεπτο­με­ρειακά το ζήτημα της κατα­σκευής των κλου­βιών ώστε να προ­σπα­θή­σετε εσείς ο ίδιος να τα φτιά­ξετε με επι­τυ­χία. Προ­σοχή όμως: Βεβαιω­θήτε πρώτα πως έχετε κατα­λή­ξει στον τύπο κλου­βιών που θέλετε, έχετε κάνει με προ­σοχή τα σχέ­διά σας, έχετε γρά­ψει ανα­λυ­τικά τι χρειά­ζε­στε και πού θα το βρείτε, έχετε κοστο­λο­γή­σει με ακρί­βεια το πρό­γραμμά σας και έχετε βρει τα κατάλ­ληλα εργα­λεία. Και τότε μόνο ξεκινήστε.

Για να κατα­σκευά­σετε ένα καλό τετρά­γωνα κλουβί χρη­σι­μο­ποι­ή­στε ένα κομ­μάτι συρ­μά­τι­νου πλέγ­μα­τος που το έχετε διπλώ­σει σε σχήμα Π για να σχη­μα­τί­σετε την οροφή, το εμπρός και το πίσω του κλου­βιού. Τα υπό­λοιπα δύο πλαϊνά, καθώς και το δάπεδο, δένο­νται πάνω σ’ αυτό με κλιπ “J”. Επειδή το σύρμα είναι πολύ σκληρό, καλό είναι να βρείτε ή να φτιά­ξετε σ’ ένα σιδερά ένα κατάλ­ληλο εργα­λείο για το δίπλωμα.

Η κατα­σκευή της ορο­φής και των δύο πλαϊ­νών από ένα διπλω­μένο κομ­μάτι προ­σφέ­ρει πολύ πιο ανθε­κτικά κλου­βιά και χρειά­ζε­ται λιγό­τερο σύρμα απ’ το να κόψετε χωρι­στά κάθε κομ­μάτι και μετά να τα δέσετε μαζί. Αν και τα σχέ­δια που σας παρου­σιά­ζουμε σ’ αυτό το άρθρο ανα­φέ­ρο­νται σε χωρι­στά κλου­βιά, συνή­θως δύο ή τρία κλου­βιά κατα­σκευά­ζο­νται μαζί σαν μια μονάδα. Αυτό αξιο­ποιεί καλύ­τερα το πλέγμα και δίνει ανθε­κτι­κό­τερα κλουβιά.

Πολ­λοί άνθρω­ποι που εκτρέ­φουν μεγα­λό­σωμα είδη κου­νε­λιών, όπως ο Φλα­μαν­δι­κός Γίγα­ντας, προ­τι­μούν να έχουν συμπαγή δάπεδα για να μειώ­σουν όσο γίνε­ται τα πλη­γω­μένα πόδια στα ζώα τους. Για να εξα­σφα­λί­σετε αφ’ ενός τον εύκολο καθα­ρι­σμό που προ­σφέ­ρει το συρ­μά­τινο δάπεδο και την καλή υπο­στή­ριξη των ποδιών από το συμπα­γές δάπεδο, θα είναι καλό να τοπο­θε­τή­σετε μέσα στο κλουβί ένα κομ­μάτι πλα­στι­κού ή μοριο­σα­νί­δας. Το ζώο μπο­ρεί να ξεκου­ρά­ζε­ται πάνω του, αλλά μπο­ρεί και να βγαί­νει για καθα­ρι­σμό και απολύμανση.

Τα κλου­βιά που τοπο­θε­τού­νται μέσα σε κτί­ρια πολ­λές φορές στη­ρί­ζο­νται από σύρ­ματα που κρέ­μο­νται από τα δοκά­ρια της στέ­γης ή εν μέρει από σύρ­ματα και εν μέρει από κάποιο πλαί­σιο. Πρέ­πει να φρο­ντί­ζουμε ώστε όποια ξύλινα υπο­στη­ρίγ­ματα υπάρ­χουν να μην είναι εκτε­θει­μένα στα ούρα των κου­νε­λιών. Επί­σης, ο φρο­ντι­στής πρέ­πει να μπο­ρεί να κινεί­ται ελεύ­θερα μέσα στον χώρο της εγκα­τά­στα­σης για να καθα­ρί­ζει τους τοί­χους και το πάτωμα. Είναι καλύ­τερα να μην τοπο­θε­τούμε κλου­βιά σύριζα σε τοί­χους. Ένας διά­δρο­μος κατά μήκος των τοί­χων κάνει ευκο­λό­τερη την απο­μά­κρυνση της κοπριάς, μειώ­νει το λέρωμα των τοί­χων από τα ούρα και κρα­τάει τα κου­νέ­λια μακριά από την πιο ζεστή και πιο κρύα, ανά­λογα με την εποχή, περιοχή της εγκα­τά­στα­σης. Το κρέ­μα­σμα των κλου­βιών από τα δοκά­ρια προ­σθέ­τει φορ­τίο στη στέγη. Γενι­κός κανό­νας είναι ότι κάθε μονώ­ροφη σειρά κλου­βιών προ­σθέ­τει 5 κιλά ανά τετρα­γω­νικό μέτρο φορ­τίο στη στέγη, εκτός από αυτό που χρειά­ζε­ται για το χιόνι, τον αέρα και το νεκρό βάρος. Αν η κατα­σκευή δεν είναι αρκετά γερή, ίσως χρεια­στεί να φτιά­ξουμε ένα πλαί­σιο στή­ρι­ξης των κλου­βιών ή να ενι­σχύ­σουμε τα δοκά­ρια της στέγης.

Το ύψος που βρί­σκο­νται τα κλου­βιά πρέ­πει να επι­τρέ­πει στο άτομο που φρο­ντί­ζει τα ζώα να φτά­νει εύκολα σε όλα τα σημεία του κλου­βιού. Για τα κλου­βιά που θα κρε­μα­στούν με σύρ­ματα από τη στέγη, πολ­λοί περ­νάνε ένα λεπτό πλα­στικό σωλήνα, π.χ. σαν αυτούς για ηλε­κτρικά καλώ­δια, εσω­τε­ρικά κατά μήκος της επάνω γωνίας των κλου­βιών. Τα σύρ­ματα κατό­πιν δένο­νται στον σωλήνα και όχι στο κλουβί. Αυτό βοη­θάει να κατα­νε­μη­θεί το βάρος σε ολό­κληρο το κλουβί και να μην περιο­ρί­ζε­ται σε ένα μόνο σημείο, πράγμα που μπο­ρεί να παρα­μορ­φώ­σει το κλουβί.

Μερι­κοί εκτρο­φείς με αρκετά ζώα προ­τι­μούν να χρη­σι­μο­ποιούν δύο ή τρεις ορό­φους κλου­βιών. Αυτό βέβαια επι­τρέ­πει περισ­σό­τερα κλου­βιά σε ένα χώρο, αλλά αυξά­νει τα προ­βλή­ματα εξα­ε­ρι­σμού, ανα­πνευ­στι­κών ασθε­νειών και καθα­ριό­τη­τας. Δυσκο­λεύει επί­σης την εργα­σία σε ορι­σμέ­νους από τους ορό­φους. Απο­τέ­λε­σμα είναι τα κου­νέ­λια που βρί­σκο­νται στον χαμη­λό­τερο ή τον ψηλό­τερο όροφο να μην έχουν την ίδια καλή φρο­ντίδα με τα κου­νέ­λια σε πιο προ­σι­τούς ορό­φους. Για ένα μικρό πάντως κοπάδι κου­νε­λιών, ένα σύστημα κλου­βιών με λοξά τοπο­θε­τη­μέ­νους πλα­στι­κούς ή μεταλ­λι­κούς δίσκους για την απο­μά­κρυνση της κοπριάς και των ούρων μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ικανοποιητικά.

ΥΠΑΙΘΡΙΑ ΚΛΟΥΒΙΑ

Εικ. 14.Ένα τυπικό υπαί­θριο διπλό κλουβί. Δια­θέ­τει παχνί στη μέση για σανό και λαχα­νικά, ενώ η ταΐ­στρα είναι συρ­τα­ρωτή ακρι­βώς από κάτω. Οι μεγά­λες πόρ­τες διε­κο­λύ­νουν πολύ την πρό­σβαση στο κλουβί.

Εικ. 15. Άνετο διπλό υπαί­θριο κλουβί. Ολό­κληρο το μπρο­στά μέρος είναι πόρτα και πάνω της βρί­σκε­ται η ταΐ­στρα. Η οροφή είναι από γαλ­βα­νι­σμένη κυμα­τι­στή λαμαρίνα.

Το υπαί­θριο κλουβί είναι μια πλή­ρης μονάδα που μπο­ρεί να στε­γά­σει ένα ή περισ­σό­τερα κου­νέ­λια. Τα υπαί­θρια κλου­βιά συνή­θως έχουν δική τους προ­στα­σία από τον καιρό, τα τρω­κτικά και τους άλλους επι­δρο­μείς. Κατά την κατα­σκευή τους, πρέ­πει να δίνε­ται προ­σοχή στα πόδια ή τα υπο­στη­ρίγ­ματα, στην περιοχή που θα ζει το κου­νέλι και στη στέγη και τα πλαϊνά που θα προ­σφέ­ρουν στο ζώο προ­στα­σία από τις και­ρι­κές συνθήκες.

Εικ. 16. Προ­ο­πτικό σχέ­διο διπλού κλου­βιού με παχνί και συρ­τα­ρωτή ταΐ­στρα (βλ. και εικ. 14). Τα πόδια είναι από καδρο­νάκι 5 Χ 5 εκ.

Εικ. 17. Ίδια κατα­σκευή με την εικ. 16, αλλά διώ­ροφη. Οι ακα­θαρ­σίες και τα ούρα από τον επάνω όροφο κυλούν στην κεκλιμ­μένη στέγη και πέφτουν στο πίσω μέρος.

Τα περισ­σό­τερα υπαί­θρια κλου­βιά στη­ρί­ζο­νται σε ξύλινα πόδια από δοκα­ράκι 5 Χ 5 εκ., που επι­τρέ­πουν να απο­μα­κρύ­νε­ται εύκολα η κοπριά, κρα­τάνε τα ζώα σε ένα βολικό για τη φρο­ντίδα τους ύψος και εμπο­δί­ζουν στα σκυ­λιά και τις γάτες να τα ενο­χλούν. Τα πόδια, αν είναι ξύλινα, πρέ­πει να έχουν υπο­στεί επε­ξερ­γα­σία ενα­ντίον του σαπί­σμα­τος. Επειδή θα βρί­σκο­νται στο έδα­φος, θα βρέ­χο­νται τόσο από την υγρα­σία του χώμα­τος όσο και από τα ούρα και το νερό των κου­νε­λιών. Το σάπι­σμα του ξύλου θα μειω­θεί, αν βάλουμε τού­βλα ή κάποιο παρό­μοιο υλικό κάτω από τα πόδια.

Εικ. 18. Για να μην ανε­βαί­νουν στα κλου­βιά ποντί­κια και φίδια, φτιά­ξετε σε κάθε πόδι του κλου­βιού ένα κώνο από τενεκέ στις δια­στά­σεις που δεί­χνει το σχέδιο.

Αν φτιά­ξουμε κώνους από λαμα­ρίνα και τους τυλί­ξουμε γύρω από κάθε πόδι σε κάποιο ύψος πάνω από το έδα­φος (εικ. 18), θα εμπο­δί­σουμε τα ποντί­κια, τους αρου­ραί­ους και τα φίδια να σκαρ­φα­λώ­νουν στα πόδια για να φτά­σουν στην τροφή των κου­νε­λιών ή στα ίδια τα ζώα. Αν έχετε πρό­βλημα με τα μυρ­μή­γκια, τυλίξτε στα πόδια πανιά και βρέξτε τα με μηχα­νέ­λαιο. Κι ακόμα καλύ­τερα, ρίξτε στα πανιά και κάποιο εντομοκτόνο.

Η κατα­σκευή των υπαί­θριων κλου­βιών εξαρ­τά­ται σε μεγάλο βαθμό από τα δια­θέ­σιμα υλικά και από το πόση προ­στα­σία χρειά­ζο­νται τα ζώα από τον καιρό και τους επι­δρο­μείς. Τα συνη­θέ­στερα υλικά είναι ένας συν­δυα­σμός ξύλου και συρ­μά­τι­νου πλέγ­μα­τος. Όπως και στα μεταλ­λικά κλου­βιά, πρέ­πει να χρη­σι­μο­ποιούμε κολ­λητό πλέγμα επειδή είναι αρκετά γερό για να κρα­τάει μέσα τα κου­νέ­λια και έξω τους επι­δρο­μείς (σκυ­λιά, αλε­πού­δες κλπ.) Αν θέλουμε τα πλαϊνά ή/και το πίσω μέρος του κλου­βιού να είναι συμπαγή, τότε χρη­σι­μο­ποιούμε λαμα­ρίνα ή ξύλο ή μοριο­σα­νίδα. Η χρήση γαλ­βα­νι­σμέ­νων καρ­φιών στις περιο­χές που θα είναι εκτε­θει­μέ­νες στον καιρό θα παρα­τεί­νει τη ζωή της μονά­δας. Και μην ξεχνάτε επί­σης ότι στα κου­νέ­λια αρέ­σει το ροκά­νι­σμα και πολύ γρή­γορα τρώνε κάθε ξύλο που μπο­ρούν να φτά­σουν. Γι’ αυτό τον λόγο, το ξύλο θα πρέ­πει να περιο­ρί­ζε­ται εκεί που δεν μπο­ρούν να φτά­σουν τα κου­νέ­λια ή, αν πρέ­πει να υπάρ­χει ξύλο κοντά στα κου­νέ­λια, να γίνε­ται συνε­χώς έλεγ­χος για να είμα­στε βέβαιοι ότι τα κου­νέ­λια δεν το ροκα­νί­ζουν. Επί­σης, βεβαιω­θήτε ότι τα κου­νέ­λια δεν πρέ­πει με κανέ­ναν τρόπο να ροκα­νί­σουν επε­ξερ­γα­σμένο ξύλο επειδή οι ουσίες που χρη­σι­μο­ποιού­νται στην επε­ξερ­γα­σία του ξύλου είναι συνή­θως τοξικές.

Τα υπαί­θρια κλου­βιά, ιδίως εκείνα που σχε­διά­ζο­νται από ανθρώ­πους που βάζουν κου­νέ­λια για πρώτη φορά, πολ­λές φορές είναι πολύ μεγάλα και γι’ αυτό δεν μπο­ρούν να καθα­ρί­ζο­νται καλά. Η καθα­ριό­τητα είναι σημα­ντική και τα κλου­βιά και οι εγκα­τα­στά­σεις εκτρο­φής πρέ­πει να έχουν σχε­δια­στεί ώστε να διευ­κο­λύ­νουν το καθά­ρι­σμα. Αν οι μονά­δες είναι πολύ μεγά­λες, τότε ο φρο­ντι­στής θα πρέ­πει να χώνε­ται μέσα στο κλουβί για να το καθα­ρί­σει. Οι ανά­γκες χώρου των κου­νε­λιών είναι οι ίδιες άσχετα από τον τύπο κλου­βιού. Γι’ αυτό δεν υπάρ­χει κανέ­νας λόγος τα κλου­βιά να είναι μεγα­λύ­τερα από 75 εκα­το­στά από εμπρός μέχρι πίσω και να μην μπο­ρεί κανείς να φτά­σει σε οποιο­δή­ποτε σημείο του κλου­βιού μέσα από την ανοι­χτή πόρτα.

Οι πόρ­τες των κλου­βιών πρέ­πει να είναι καλά φτιαγ­μέ­νες και να έχουν γερούς μεντε­σέ­δες. Πρέ­πει επί­σης να υπάρ­χει κάποιο είδος κλεί­στρου που δεν θα μπο­ρεί να ανοί­ξει από ένα τυχαίο άγγι­σμα ή από ένα σκύλο που πηδάει πάνω του. Μια κλάπα με κρίκο και λου­κέτο είναι ένας σίγου­ρος τρό­πος για την ασφά­λεια της πόρ­τας του κλουβιού.

Εικ. 19. Αν αφή­σουμε να χτυ­πάει ο ήλιος κατευ­θείαν την οροφή του κλου­βιού, ιδίως το καλο­καίρι, η θερ­μο­κρα­σία μέσα θα γίνει αφό­ρητη. Με ένα πρό­χειρο στέ­γα­στρο σκε­πα­σμένο με κλα­διά ή με μια κλη­μα­τα­ριά, η κατά­σταση ελέγ­χε­ται και τα κου­νέ­λια ζουν άνετα.

Η οροφή του κλου­βιού είναι πολύ σημα­ντική επειδή πρέ­πει να προ­στα­τεύει τα κου­νέ­λια από τον ήλιο και τη βροχή. Η οροφή πρέ­πει να εξέ­χει απ’ όλες τις πλευ­ρές έτσι ώστε ο αέρας να μην πηγαί­νει τη βροχή πάνω στα κου­νέ­λια. Κάποια πρό­βλεψη πρέ­πει επί­σης να υπάρ­χει για την προ­στα­σία των κου­νε­λιών από τη ζέστη που αντα­να­κλά­ται από την εκτε­θει­μένη στον ήλιο στέγη (εικ. 19). Αυτό μπο­ρεί, λόγου χάρη, να γίνει είτε απλώ­νο­ντας κλα­διά πάνω στην οροφή είτε μονώ­νο­ντας το εσω­τε­ρικό της ορο­φής (βεβαιω­θήτε πως τα κου­νέ­λια δεν μπο­ρούν να ροκα­νί­σουν τη μόνωση) είτε κατα­σκευά­ζο­ντας διπλή οροφή με κενό ανά­μεσα στα δύο στρώ­ματα είτε τοπο­θε­τώ­ντας το κλουβί κάτω από ένα δέντρο ή κάποια άλλη πηγή σκιάς.

Ο εξα­ε­ρι­σμός είναι πολύ σημα­ντι­κός για τα κου­νέ­λια, αλλά πρέ­πει να προ­σέ­ξετε ώστε τα κου­νέ­λια σας να μην εκτί­θε­νται σε κρύ­ους και υγρούς ανέ­μους. Ανά­λογα με τον τύπο κλου­βιού, ίσως χρεια­στεί να προ­σφέ­ρετε στα κου­νέ­λια κάποιο είδος προ­στα­σίας εκεί όπου είναι συχνοί οι κρύοι και υγροί άνε­μοι. Σε περιο­χές με δρι­μείς χει­μώ­νες, ίσως θα πρέ­πει να προ­βλέ­ψετε το κλεί­σιμο των ανοι­χτών πλευ­ρών του κλου­βιού με κάποιο φλαπ από αδιά­βροχο ύφα­σμα ή πλα­στικό. Αλλά ποτέ μην κλεί­νετε εντε­λώς ένα κλουβί. Πρέ­πει πάντοτε να υπάρ­χει κάποιος εξα­ε­ρι­σμός για να διώ­χνει την αμμω­νία που συγκε­ντρώ­νε­ται από τα ούρα του ζώου.

Βασικός εξοπλισμός εκτροφής κουνελιών

Ταΐ­στρα από τενεκέ λαδιού. Η τρο­πο­ποί­ηση ενός τενεκέ λαδιού (χωράει 5 γαλό­νια ή 22,73 λίτρα και παλιά τον λέγαμε γκα­ζο­τε­νεκέ) μας επι­τρέ­πει να κατα­σκευά­σουμε μια μεγάλη διπλή ταΐ­στρα κατάλ­ληλη κυρίως για κλω­βούς πάχυν­σης κου­νε­λιών – εκεί δηλαδή που έχουμε αρκετά κου­νέ­λια τα οποία ταΐ­ζουμε συνε­χώς για να μεγα­λώ­σουν γρή­γορα. Όπως δεί­χνει η εικόνα 7, αφού κόψουμε το καπάκι του τενεκέ με ένα ανοι­χτήρι κον­σέρ­βας, με ένα κοπίδι κάνουμε στον τενεκέ δύο ανοίγ­ματα (ένα εμπρός και ένα πίσω) ύψους 10 περί­που εκα­το­στών και μέσα στον τενεκέ τοπο­θε­τούμε δύο δια­χω­ρι­στικά από ξύλο και κοντρα­πλακέ ή μοριο­σα­νίδα. Τα δια­χω­ρι­στικά επι­τρέ­πουν στην κατα­σκευή να λει­τουρ­γεί σαν ταΐ­στρα τύπου χοά­νης από την οποία μπο­ρούν να τρώνε ταυ­τό­χρονα τέσ­σερα κου­νέ­λια. Ένα καπάκι που φτιά­χνουμε από μοριο­σα­νίδα με μεταλ­λι­κές υπο­δο­χές στις τέσ­σε­ρες γωνίες του επι­τρέ­πει να ασφα­λί­ζε­ται η τροφή. Η ταΐ­στρα αυτή υπο­χρε­ω­τικά τοπο­θε­τεί­ται μέσα στον κλωβό. Η εικόνα 8 δίνει τις τεχνι­κές λεπτο­μέ­ρειες (δια­στά­σεις κλπ.) για την κατα­σκευή της.

Εικόνα 7.Φαίνεται προ­ο­πτικά ο κομ­μέ­νος τενε­κές, το καπάκι από μοριο­σα­νίδα, τα δύο δια­χω­ρι­στικά και ο τρό­πος που τοπο­θε­τού­νται μέσα στον τενεκέ. Τα δύο λυγι­σμένα καρ­φιά, που κρα­τούν τα δια­χω­ρι­στικά στη θέση τους, είναι απαραίτητα.

Εικόνα 8. Οι τεχνι­κές λεπτο­μέ­ρειες για την κατα­σκευή της ταΐ­στρας από τενεκέ. Δίνο­νται όλες οι δια­στά­σεις. Προ­σέξτε ότι η λαμα­ρίνα που αφαι­ρεί­ται από τα ανοίγ­ματα που κάνουμε στον τενεκέ αξιο­ποιεί­ται σαν επέν­δυση του εμπρό­σθιου μέρους της σανί­δας κάθε δια­χω­ρι­στι­κού ούτως ώστε να μη μπο­ρούν να την ροκα­νί­ζουν τα κουνέλια.

3. Ταΐ­στρα από λαμα­ρίνα και μοριο­σα­νίδα. Μια πολύ πρα­κτική ταΐ­στρα τύπου χοά­νης, που μοιά­ζει αρκετά στη μορφή και τη λει­τουρ­γία με τις μεταλ­λι­κές ταΐ­στρες του εμπο­ρίου, και η οποία μπο­ρεί να κατα­σκευα­στεί από δύο κομ­μά­τια μοριο­σα­νί­δας και δύο κομ­μά­τια λαμα­ρί­νας. Η εικόνα 9 δεί­χνει τα σχή­ματα (και τις δια­στά­σεις) που πρέ­πει να έχουν τα υλικά. Οι λαμα­ρί­νες στε­ρε­ώ­νο­νται στις μοριο­σα­νί­δες με καρ­φά­κια. Η εικόνα 10 παρου­σιά­ζει την ταΐ­στρα μετά τη συναρ­μο­λό­γησή της.

Εικόνα 9. Τα σχή­ματα και οι δια­στά­σεις των υλι­κών της ταΐ­στρας. Στη λαμα­ρίνα Α, οι δια­κε­κομ­μέ­νες γραμ­μές σημαί­νουν πως σ’ αυτά τα σημεία η λαμα­ρίνα πρέ­πει να διπλω­θεί 90 μοί­ρες προς τα μέσα για να ενι­σχυ­θεί εκεί η κατα­σκευή. Στη λαμα­ρίνα Β, οι δια­κε­κομ­μέ­νες γραμ­μές δεί­χνουν πού πρέ­πει να γίνουν τα τσα­κί­σματα ώστε η λαμα­ρίνα να αγκα­λιά­σει σωστά τα δύο κομ­μά­τια μοριο­σα­νί­δας. Προ­σέξτε τα δύο πρώτα τσα­κί­σματα στην κορυφή: Το δεύ­τερο σχη­μα­τί­ζει το χεί­λος της ταΐ­στρας, ενώ το πρώτο-πρώτο δεί­χνει πού πρέ­πει να διπλω­θεί προς τα μέσα η λαμα­ρίνα ούτως ώστε να γίνει εντε­λώς λείο το χεί­λος και να προ­στα­τεύ­ο­νται τα κου­νέ­λια από πληγές.

Εικόνα 10. Η ταΐ­στρα συναρ­μο­λο­γη­μένη. Το μεγάλο κομ­μάτι λαμα­ρί­νας (Β) ξεκι­νάει από το πίσω μέρος, δημιουρ­γεί τον πάτο της ταΐ­στρας και κατα­λή­γει μπρο­στά στο χεί­λος της ταΐ­στρας. Το μικρό­τερο κομ­μάτι λαμα­ρί­νας (Α) σχη­μα­τί­ζει το μπρο­στά μέρος της ταΐ­στρας. Τα εκτε­θει­μένα σημεία της μοριο­σα­νί­δας πρέ­πει να καλυ­φθούν με λωρί­δες λαμα­ρί­νας για να προ­στα­τευ­θούν από το ροκά­νι­σμα των κουνελιών.

4. Μια δια­φο­ρε­τική ταΐ­στρα από λαμα­ρίνα και μοριο­σα­νίδα. Η εικόνα 11 παρου­σιά­ζει μια δια­φο­ρε­τική ταΐ­στρα φτιαγ­μένη από τα ίδια υλικά με την προη­γού­μενη. Η ταΐ­στρα αυτή είναι μεγα­λύ­τερη, κατα­σκευά­ζε­ται ευκο­λό­τερα και έχει το πλε­ο­νέ­κτημα ότι ο πάτος της είναι από λεπτή σήτα για να πέφτει κάτω η σκόνη της τροφή και να μην ερε­θί­ζο­νται τα ρου­θού­νια των κουνελιών.

Εικόνα 11. Η ταΐ­στρα αυτή γίνε­ται από τρία κομ­μά­τια λαμα­ρί­νας και τρία κομ­μά­τια μοριο­σα­νί­δας – δύο για τα πλαϊνά και ένα λοξά μέσα στην ταΐ­στρα για να κυλάει προς τα εμπρός η τροφή. Η συναρ­μο­λό­γηση γίνε­ται και εδώ με καρ­φά­κια. Μ’ αυτό το σχέ­διο είναι πολύ πιο εύκολο να κόψουμε τη μοριο­σα­νίδα για τα πλαϊνά (κάθε­τες τομές). Προ­σέξτε ότι και εδώ τα εκτε­θει­μένα στα δόντια των κου­νε­λιών σημεία προ­στα­τεύ­ο­νται με λωρί­δες λαμαρίνας.

Πώς θα ποτί­ζο­νται τα κου­νέ­λια σας

Όπως και με την τροφή, αν έχετε δύο-τρεις κλω­βούς κου­νε­λιών μόνο, οι ποτί­στρες σας μπο­ρούν να είναι πολύ απλές – ένας κερα­μι­κός κεσές ή ένα εμα­γιέ μπωλ. Η λύση αυτή βέβαια επι­βάλ­λει καθη­με­ρινό καθά­ρι­σμα και ανα­νέ­ωση του νερού και δέσιμο του μπωλ με σύρμα στα πλευρά του κλω­βού ώστε να μην το ανα­πο­δο­γυ­ρί­ζουν τα κουνέλια.

Αλλά αν έχετε περισ­σό­τε­ρους κλω­βούς ή ψάχνετε για μια πιο νοι­κο­κυ­ρε­μένη λύση, μπο­ρείτε να υιο­θε­τή­σετε τη λύση της εικό­νας 12. Μια ανα­πο­δο­γυ­ρι­σμένη μπου­κάλα ανα­ψυ­κτι­κού κατα­λή­γει μέσα σε ένα μεγάλο σαρ­δε­λο­κούτι τρο­φο­δο­τώ­ντας το συνε­χώς με νερό. Πώς λει­τουρ­γεί αυτή η λύση; Όταν τα κου­νέ­λια πιουν αρκετό νερό, η στάθμη του στο σαρ­δε­λο­κούτι χαμη­λώ­νει και ο αέρας περ­νάει στη μπου­κάλα με μπουρ­μπου­λή­θρες. Έτσι, η πίεση του αέρα μέσα στη μπου­κάλα αυξά­νε­ται και κατε­βαί­νει λίγο νερό μέσα στο σαρ­δε­λο­κούτι. Κι αυτό επα­να­λαμ­βά­νε­ται συνεχώς.

Εικόνα 12. Η μπου­κάλα με το νερό τοπο­θε­τεί­ται εξω­τε­ρικά του κλω­βού υπό γωνία και το στό­μιό της περ­νάει από ένα άνοιγμα μέσα στον κλωβό όπου βυθί­ζε­ται στο σαρ­δε­λο­κούτι. Όταν αλλά­ζουμε το νερό, ανα­πο­δο­γυ­ρί­ζουμε τη μπου­κάλα έχο­ντας το δάχτυλό μας στο στό­μιό της και τη βάζουμε στη θέση της. Θα χυθεί λίγο νερό, αλλά μόλις γεμί­σει το σαρ­δε­λο­κούτι, η ποτί­στρα μας σταθεροποιείται.

Εικόνα 13. Μια πιο νοι­κο­κυ­ρε­μένη εκδοχή της μπου­κά­λας ποτίστρας.

Εικόνα 14.

Ένα απλό αυτό­ματο σύστημα ποτί­σμα­τος. Όταν τα κου­νέ­λια που εκτρέ­φετε είναι παρα­πάνω από λίγα, αξί­ζει να σκε­φθείτε την εγκα­τά­σταση ενός αυτό­μα­τους συστή­μα­τος ποτί­σμα­τος. Αν και υπάρ­χουν πολ­λοί τύποι, όλα τα συστή­ματα αυτό­μα­του ποτί­σμα­τος βασί­ζο­νται στην παροχή νερού υπό χαμηλή πίεση, ενώ η ποτί­στρα είναι κάποιο είδος βαλ­βί­δας που το κου­νέλι μαθαί­νει αμέ­σως να χρη­σι­μο­ποιεί (Εικόνα 14). Οι ποτί­στρες των αυτό­μα­των συστη­μά­των είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τητα απλές βαλ­βί­δες, όπου η πίεση του νερού σπρώ­χνει προς τα έξω ένα έμβολο και έτσι δεν βγαί­νει νερό. Το νερό βγαί­νει όταν το κου­νέλι σπρώ­ξει με τη γλώσσα του το έμβολο προς τα μέσα.

Εικόνα 15.

Σε όλα αυτά τα συστή­ματα, η χαμηλή πίεση εξα­σφα­λί­ζε­ται από μια μικρή δεξα­μενή με φλο­τέρ, σαν αυτό που υπάρ­χει στο καζα­νάκι της τουα­λέ­τας. Η πίεση του νερού στις ποτίστρες-βαλβίδες εξαρ­τά­ται από το ύψος που έχουμε τοπο­θε­τή­σει τη δεξα­μενή μας. Πρέ­πει να προ­σέ­χουμε ώστε η πίεση από τη μια μεριά να είναι αρκετή για να μη στά­ζουν οι βαλ­βί­δες, ενώ από την άλλη δεν θα τόσο μεγάλη που να εμπο­δί­ζει το κου­νέλι να πιέ­σει το έμβολο (Εικόνα 15). Αν δεν έχετε σαφείς οδη­γίες από τον κατα­σκευα­στή του συστή­μα­τός σας ή αν φτιά­χνετε το σύστημά σας εκ των ενό­ντων, μπο­ρείτε να βρείτε το ιδα­νικό σημείο πίε­σης ανε­βά­ζο­ντας ή κατε­βά­ζο­ντας τη δεξα­μενή. Η εικόνα 16 παρου­σιά­ζει ένα διά­γραμμα αυτό­μα­του συστή­μα­τος ποτίσματος.

Εικόνα 16. Ένας τρό­πος να οργα­νώ­σετε το αυτό­ματο σύστημα ποτί­σμα­τος των κου­νε­λιών σας. Αν και το συγκε­κρι­μένο σχέ­διο τοπο­θε­τεί τις σωλή­νες τρο­φο­δό­τη­σης στο πίσω μέρος των κλω­βών, συνι­στούμε οι σωλή­νες (και οι βαλ­βί­δες) να τοπο­θε­τού­νται στο εμπρός μέρος για καλύ­τερο έλεγχο και συντή­ρηση του συστή­μα­τος και ευκο­λό­τε­ρες επι­σκευές όταν χρειάζεται.

Μια ζεστή φωλιά για τις κου­νέ­λες σας

Εικόνα 17. Μια ευτυ­χής κονι­κλο­μαμά ποζά­ρει μέσα σε μια φωλιά ανοι­χτού τύπου.

Οι φωλιές είναι ένα απα­ραί­τητο εργα­λείο του κονι­κλώνα σας. Χωρίς αυτές, η κου­νέλα στον κλωβό δεν έχει τα μέσα να φτιά­ξει μια ικα­νο­ποι­η­τική φωλιά για τα νεο­γνά της (βλ. εικόνα 17). Η φωλιά ουσια­στικά απο­τε­λεί στοι­χείο του κλω­βού της κονι­κλο­μη­τέ­ρας και γι’ αυτό πρέ­πει να λάβετε υπ’ όψη την ανά­γκη μιας φωλιάς όταν σχε­διά­ζετε ή αγο­ρά­ζετε τους κλω­βούς σας. Μπο­ρείτε, λόγου χάρη, να επι­λέ­ξετε τη λύση μιας υπο­δα­πέ­διας φωλιάς, όπου η κου­νέλα κατε­βαί­νει στη φωλιά από μια τρύπα στο δάπεδο του κλω­βού. Αλλά μια τέτοια λύση είναι πολύ­πλοκη και δημιουρ­γεί προ­βλή­ματα στον καθα­ρι­σμό του κλω­βού. Είναι πολύ καλύ­τερο να επι­λέ­ξετε τη λύση της κινη­τής φωλιάς, η οποία αφαι­ρεί­ται για καθα­ρι­σμό και φύλαξη όταν η κου­νέλα δεν τη χρειά­ζε­ται. Βεβαίως, η τοπο­θέ­τηση και η αφαί­ρεση της φωλιάς από τον κλωβό επι­βάλ­λει να είναι αρκετά μεγάλη πόρτα ώστε να μπο­ρεί να περ­νάει. Προ­τεί­νουμε εδώ δύο τύπους χει­ρο­ποί­η­της φωλιάς που μπο­ρείτε να κατα­σκευά­σετε εύκολα.

1. Φωλιά κλει­στού τύπου. Στην πραγ­μα­τι­κό­τητα, ένα ξύλινο κουτί με μικρό άνοιγμα από το οποίο χωράει να περνά η κου­νέλα. Για πολύ ψυχρές περιο­χές είναι η καλύ­τερη λύση. Η εικόνα 18 δεί­χνει προ­ο­πτικά αυτή τη φωλιά που μπο­ρεί να κατα­σκευα­στεί από παλιές σανί­δες ή μοριο­σα­νίδα. Η εικόνα 19 σας δίνει τις τεχνι­κές λεπτομέρειες.

Εικόνα 18. Φωλιά κλει­στού τύπου. Το πλε­ο­νέ­κτημά της είναι πως έχει δια­στά­σεις μικρό­τε­ρες της φωλιάς ανοι­χτού τύπου.

Εικόνα 19. Δια­στά­σεις και τρό­πος κατα­σκευής φωλιάς κλει­στού τύπου.

2. Φωλιά ανοι­χτού τύπου. Κατά τη γνώμη μου, η γενικά καλύ­τερη λύση. Γίνε­ται κι αυτή από σανί­δες ή μοριο­σα­νίδα και έχει αρκετά μεγάλο άνοιγμα που επι­τρέ­πει να βλέ­πουμε τα νεο­γνά όταν η μητέρα βγαί­νει για να φάει. Επί­σης καθα­ρί­ζε­ται εύκολα – πράγμα πολύ σημα­ντικό. Η εικόνα 20 δεί­χνει αυτή τη φωλιά και τις δια­στά­σεις της.

Εικόνα 20. Φωλιά κλει­στού τύπου. Προ­ο­πτικό σχέ­διο και διαστάσεις.

Η διατροφή των κουνελιών

Το κου­νέλι είναι ένα εκπλη­κτικό ζώο τόσο από την πλευρά της ανα­πα­ρα­γω­γι­κής του από­δο­σης όσο και από την πλευρά της ποιό­τη­τας του κρέ­α­τος που μας προ­σφέ­ρει. Γι’ αυτό πρέ­πει να δίνουμε στην δια­τροφή των κου­νε­λιών μας όλη την προ­σοχή και επι­μέ­λεια που τους αξίζει.

Για να δούμε την ανα­πα­ρα­γω­γική υπε­ροχή του κου­νε­λιού, ας συγκρί­νουμε μια γου­ρούνα, μια αγε­λάδα ελεύ­θε­ρης βοσκής και μια κου­νέλα. Οι τυπι­κές ανα­πα­ρα­γω­γι­κές απο­δό­σεις αυτών των τριών ζώων παρου­σιά­ζο­νται παρα­κάτω στον πίνακα 1.

Μια γου­ρούνα με βάρος 200 περί­που κιλά προ­σφέ­ρει κατά μέσο όρο δύο γέν­νες τον χρόνο και 16 συνο­λικά γου­ρου­νά­κια. Σε ηλι­κία απο­γα­λα­κτι­σμού, τα 16 αυτά ζώα ζυγί­ζουν γύρω στα 200 κιλά. Με άλλα λόγια, μια γου­ρούνα μας προ­σφέ­ρει κάθε χρόνο το 100% του βάρους της σε και­νούρ­για ζώα. Από την άλλη πλευρά, μια αγε­λάδα 500 περί­που κιλών μας προ­σφέ­ρει ένα μοσχάρι τον χρόνο που όταν φτά­σει το ένα έτος ζυγί­ζει περί­που 200 κιλά – δηλαδή η ανα­πα­ρα­γω­γική από­δοση της αγε­λά­δας είναι το 40% του βάρους της.

Μια κου­νέλα όμως με βάρος 5,5 κιλά προ­σφέ­ρει κατά μέσο όρο 4 γέν­νες τον χρόνο και συνο­λικά 30 κου­νε­λά­κια που τη στιγμή του απο­γα­λα­κτι­σμού τους ζυγί­ζουν γύρω στα 60 κιλά. Δηλαδή, η ανα­πα­ρα­γω­γική από­δοση μιας κου­νέ­λας είναι 1.100% του σωμα­τι­κού της βάρους!

Πίνα­κας 1. Σύγκριση της ανα­πα­ρα­γω­γι­κής από­δο­σης τριών ειδών ζώων
Ζώο	Γέν­νες	Νεο­γνά	Ενή­λικο βάρος	Από­δοση
Κου­νέλα (5,5 κιλά)	4	30	60 κιλά	1.100%
Γου­ρούνα (200 κιλά)	2	16	200 κιλά	100%
Αγε­λάδα (500 κιλά)	-	1	200 κιλά	40%

Αλλά η ασυ­να­γώ­νι­στη ανα­πα­ρα­γω­γική ικα­νό­τητα του κου­νε­λιού συνο­δεύ­ε­ται και από την υψηλή ποιό­τητα του κρέ­α­τός του. Το κου­νε­λί­σιο κρέας είναι λευκό, με λεπτή υφή και φίνα γεύση. Περιέ­χει λιγό­τερη πρω­τε­ΐνη από το χοι­ρινό και το κοτό­πουλο, αλλά περισ­σό­τερη από το μοσχάρι ή το αρνί. Τα εξαι­ρε­τικά αυτά χαρα­κτη­ρι­στικά του κου­νε­λιού επι­βάλ­λουν να δώσουμε ιδιαί­τερη προ­σοχή στη δια­τροφή του.

Χορ­το­νομή και pellets

Τα κου­νέ­λια προ­τι­μούν τους μικρό­τε­ρους κόκ­κους αριστερά.

Μπο­ρείτε να δια­τρέ­φετε τα κου­νέ­λια σας είτε με σανό και φρέ­σκα χορ­τά­ρια και λαχα­νικά που μαζεύ­ετε από τον κήπο σας και τα χωρά­φια ή με βιο­μη­χα­νικά παρα­σκευα­σμέ­νους κόκ­κους (pellets). Και οι δύο μέθο­δοι, εάν εφαρ­μό­ζο­νται σωστά, προ­σφέ­ρουν στα κου­νέ­λια επαρκή θρε­πτικά στοι­χεία για την αντι­με­τώ­πιση των δια­τρο­φι­κών τους ανα­γκών για συντή­ρηση, ανά­πτυξη, ανα­πα­ρα­γωγή και γαλα­κτο­φο­ρία. Πάντως, το καθη­με­ρινό πρό­βλημα θα είναι αφ’ ενός η μετ’ εμπο­δίων επι­τό­πια προ­μή­θεια χορ­το­νο­μής αφ’ ετέ­ρου το κόστος αγο­ράς των κόκ­κων. Η ιδα­νική λύση είναι ο συν­δυα­σμός χορ­το­νο­μής και συμπυ­κνω­μέ­νης τρο­φής σε κόκ­κους σε ένα οικο­νο­μικό σύστημα δια­τρο­φής που προ­σφέ­ρει πολυ­το­κία και υψηλή γαλα­κτο­φο­ρία στις κονι­κλο­μη­τέ­ρες και ταχύ­τατη ανά­πτυξη στα νεαρά κου­νέ­λια που εκτρέ­φο­νται για το κρέας τους.

Χοντρο­κομ­μέ­νος σανός και ψιλο­κομ­μέ­νος σανός. Προ­σέξτε πόσο μικρά είναι τα σωμα­τί­δια του ψιλο­κομ­μέ­νου σανού.

Οι βιο­μη­χα­νικά παρα­σκευα­σμέ­νες τρο­φές είναι ένας συν­δυα­σμός δια­φο­ρε­τι­κών συστα­τι­κών που ανα­μει­γνύ­ο­νται και καλύ­πτουν τις καθη­με­ρι­νές δια­τρο­φι­κές απαι­τή­σεις των κου­νε­λιών. Για να γίνει πιο οικο­νο­μική η εκτροφή, δεν τις χρη­σι­μο­ποιούμε μόνες τους, αλλά σε συν­δυα­σμό με τον σανό και το χορ­τάρι που μπο­ρούμε μόνοι μας να εξα­σφα­λί­σουμε τοπικά (παρα­δείγ­μα­τος χάρη, τρι­φύλλι, φύλλα μου­ριάς κ.ά.). Η τοπική αυτή χορ­το­νομή είναι πολύ καλή τροφή και καλύ­πτει τις δια­τρο­φι­κές ανά­γκες στις κου­νέ­λες που δεν κυο­φο­ρούν ή θηλά­ζουν, στους κού­νε­λους και στα ζώα που προ­ο­ρί­ζο­νται να αντι­κα­τα­στή­σουν γηραιό­τερα ζώα. Προ­ϋ­πό­θεση βέβαια είναι να βρί­σκε­ται σε σωστό σημείο ωρί­μαν­σης και να χορη­γεί­ται σε σωστούς συν­δυα­σμούς. Δυστυ­χώς, η τοπική χορ­το­νομή δεν είναι αρκετά θρε­πτική για να καλύ­ψει τις ανά­γκες σε πρω­τε­ΐ­νες, ενέρ­γεια και βιτα­μί­νες στις κου­νέ­λες που κυο­φο­ρούν ή θηλά­ζουν. Τα ζώα αυτά χρειά­ζο­νται περισ­σό­τερα θρε­πτικά στοι­χεία από αυτά που βρί­σκο­νται ακόμα και στους καλύ­τε­ρους συν­δυα­σμούς σανού και φρέ­σκων χορ­τα­ριών. Πρέ­πει να συμπλη­ρώ­νουμε την τροφή τους με συγκε­κρι­μέ­νες ποσό­τη­τες τρο­φής σε κόκκους.

Τρο­φές

Εμπο­ρικά παρα­σκευα­σμέ­νοι κόκ­κοι. Η κατάλ­ληλη τροφή για έγκυες και θηλά­ζου­σες κου­νέ­λες. Αν δεν μπο­ρείτε να βρείτε κόκ­κους (π.χ. κου­νε­λίνη) στην περιοχή σας, τότε αγο­ρά­στε ένα γενι­κής χρή­σεως μείγμα τρο­φής για ζώα και ταΐ­στε μ’ αυτό τις έγκυες και θηλά­ζου­σες κου­νέ­λες σας.

Χορ­το­νομή. Όταν μαζεύ­ετε χορ­το­νομή για τα κου­νέ­λια σας, δεν απαι­τεί­ται περισ­σό­τε­ρος χρό­νος για να δια­λέ­ξετε τα καλύ­τερα χορ­τά­ρια και λαχα­νικά – γι’ αυτό δια­λέξτε τα καλύ­τερα. Ψάξτε για νεαρά και τρυ­φερά χορ­τά­ρια και λαχα­νικά που βρί­σκο­νται στο στά­διο ανά­πτυ­ξης, όταν δηλαδή τα φυτά αυτά είναι πιο θρεπτικά.

Οι ίνες, αν και δεν προ­σφέ­ρουν πολλά θρε­πτικά συστα­τικά, είναι πολύ σημα­ντι­κές στη δια­τροφή των κου­νε­λιών. Διευ­κο­λύ­νουν τη διέ­λευση των τρο­φών από το γαστρε­ντε­ρικό σύστημα των κου­νε­λιών και είναι απα­ραί­τη­τες για τη σωστή λει­τουρ­γία του τυφλού εντέ­ρου. Η βασική πηγή ινών για τα περισ­σό­τερα κου­νέ­λια είναι το τρι­φύλλι. Όσο περισ­σό­τερο αυξά­νε­ται το ποσο­στό ινών σε ένα μείγμα τρο­φής, τόσο μειώ­νο­νται τα ενερ­γειακά επί­πεδα και το αντί­στροφο. Ρόλο παί­ζει επί­σης το μήκος των ινών που χορη­γού­νται στα κου­νέ­λια – δηλαδή αν είναι μακριές ή ψιλο­κομ­μέ­νες. Οι ψιλο­κομ­μέ­νες ίνες μπο­ρούν να δια­κό­ψουν τον δια­χω­ρι­σμό των δια­λυ­τών και μη δια­λυ­τών σωμα­τι­δίων στο πεπτικό σύστημα των κου­νε­λιών και αυτό να οδη­γή­σει σε από­φραξη του τυφλού εντέ­ρου με ένα υλικό που μοιά­ζει με λάσπη. Συμπέ­ρα­σμα: Όταν δίνετε τρι­φύλλι ή άλλο σανό στα κου­νέ­λια σας, μην το ψιλο­κό­βετε πολύ.

Αλάτι. Είναι καλό να αφή­νετε λίγο αλάτι μέσα σε κάθε κλουβί κου­νε­λιών. Το αλάτι είναι πολύ σημα­ντικό τρό­φιμο και χωρίς επαρ­κείς ποσό­τη­τες αλα­τιού στη δια­τροφή τους τα νεαρά κου­νέ­λια δεν μεγα­λώ­νουν σωστά, οι θηλά­ζου­σες κου­νέ­λες δεν παρά­γουν αρκετό γάλα για τα νεο­γνά τους και οι κού­νε­λοι δεν είναι πολύ καλοί στην αναπαραγωγή.

Νερό. Πάντοτε πρέ­πει να βάζετε καθαρό, φρέ­σκο νερό μπρο­στά στα κου­νέ­λια σας. Χωρίς νερό, οι θηλά­ζου­σες κου­νέ­λες δεν παρά­γουν αρκετό γάλα και τα νεαρά ζώα σε ανά­πτυξη δεν τρώνε αρκετή τροφή ώστε να μεγα­λώ­νουν όσο γρή­γορα θα έπρεπε.

Πώς να ταΐ­ζετε τα ζώα σας

Θηλά­ζου­σες κου­νέ­λες και νεο­γνά. Μετά τον τοκετό, αρχί­στε να δίνετε καθη­με­ρινά στην κου­νέλα 115 με 170 γραμ­μά­ρια τρο­φής σε κόκ­κους (pellets) και βαθ­μιαία αυξή­στε την ποσό­τητα έως ότου μέσα σε μια εβδο­μάδα η κου­νέλα θα τρώει όσα pellets θέλει. Κανο­νικά, οι κου­νέ­λες μέχρι να γίνουν τριών εβδο­μά­δων τα κου­νε­λά­κια τρώνε 230 μέχρι 450 γραμ­μά­ρια τη μέρα. Η ποσό­τητα που τρώει καθη­με­ρινά η κου­νέλα εξαρ­τά­ται από το μέγε­θός της (αν ανή­κει δηλαδή σε μεσαία ή μεγάλη ράτσα κου­νε­λιών) και τον αριθμό των νεο­γνών της. Μετά από τις τρεις εβδο­μά­δες, η κου­νέλα και τα μικρά της κατα­να­λώ­νουν καθη­με­ρινά μέχρι 1.350 γραμ­μά­ρια pellets). Αν όμως παράλ­ληλα δίνουμε στην κου­νέλα φρέ­σκια, τρυ­φερή χορ­το­νομή, η καθη­με­ρινή κατα­νά­λωση τρο­φής σε κόκ­κους θα είναι περί­που η μισή, και συγκε­κρι­μένα 115 με 230 γραμ­μά­ρια τις πρώ­τες τρεις εβδο­μά­δες και 680 γραμ­μά­ρια μετά την τρίτη εβδο­μάδα. Αμέ­σως μετά τον απο­γα­λα­κτι­σμό, η τροφή σε κόκ­κους πρέ­πει να μειω­θεί σε 55 με 85 γραμ­μά­ρια καθη­με­ρινά κι αυτό να συνε­χι­στεί μέχρι να λήξει η γαλακτοφορία.

Ώρι­μοι αρσε­νι­κοί και κου­νέ­λες σε ανά­παυση. Τα ζώα αυτά πρέ­πει καθη­με­ρινά να έχουν ελεύ­θερη πρό­σβαση σε φρέ­σκια χορ­το­νομή. Εάν όμως τα χορ­τά­ρια και τα λαχα­νικά που τους χορη­γού­νται είναι κακής ποιό­τη­τας και ξηρά, τότε πρέ­πει να έχουν ένα συμπλή­ρωμα 30 με 60 γραμ­μα­ρίων τρο­φής σε κόκ­κους καθη­με­ρινά παράλ­ληλα με τη χορ­το­νομή τους. Για να συνε­φέ­ρουμε πολύ παρα­γω­γι­κές κου­νέ­λες (δηλαδή κου­νέ­λες πολύ­το­κες και με νεο­γνά μεγά­λου βάρους), ίσως είναι ανα­γκαίο να τους χορη­γούμε πάνω από 30 με 60 γραμ­μά­ρια pellets. Σ’ αυτές τις περι­πτώ­σεις, ο μόνος κρι­τής είναι τα μάτια και τα χέρια σας. Παρα­κο­λου­θήτε τακτικά την κου­νέλα και σηκώ­νετέ την κάθε τόσο για να δείτε αν κερ­δί­ζει το βάρος που έχασε όταν θήλαζε τα μικρά της.

Έγκυες κου­νέ­λες. Οι έγκυες κου­νέ­λες δεν πρέ­πει να παχαί­νουν πολύ. Μην τους δίνετε περισ­σό­τερα από 80 με 115 γραμ­μά­ρια τρο­φής σε κόκ­κους τη μέρα. Αν όμως η χορ­το­νομή που τους χορη­γείτε είναι καλής ποιό­τη­τας, τότε η ποσό­τητα των pellets που τρώνε μπο­ρεί να μειω­θεί σε 45 με 60 γραμ­μά­ρια τη μέρα.

Κου­νέ­λια σε ανά­πτυξη. Τα κου­νέ­λια που βρί­σκο­νται στην ανά­πτυξη πρέ­πει να έχουν όσα pellets και όση χορ­το­νομή θέλουν. Όπως και στην περί­πτωση της θηλά­ζου­σας κου­νέ­λας, αν η χορ­το­νομή είναι κακής ποιό­τη­τας, τότε πρέ­πει να τους δίνουμε περισ­σό­τερα pellets. Το καλύ­τερο πρό­γραμμα δια­τρο­φής γι’ αυτά τα ζώα είναι να έχουν συνε­χώς μπρο­στά τους τροφή σε κόκ­κους. Μόνο με χορ­το­νομή δεν μπο­ρείτε να έχετε αρκετά γρή­γορα έτοιμα για κατα­νά­λωση κουνέλια.

Νεα­ροί κού­νε­λοι και νεα­ρές κου­νέ­λες. Είναι ζώα αντι­κα­τά­στα­σης και πρέ­πει να έχουν πλήρη δια­τροφή σε pellets και χορ­το­νομή μέχρι να γίνουν τρεισήμισι-τεσσάρων μηνών. Όταν φτά­σουν σ’ αυτή την ηλι­κία, πρέ­πει να δια­τρέ­φο­νται έτσι ώστε να γίνουν σωστά ανα­πα­ρα­γω­γικά ζώα. Και πάλι αφή­στε τα μάτια και τα χέρια σας να κρί­νουν. Πρέ­πει να θυμό­σα­στε ότι τα ανα­πα­ρα­γω­γικά σας ζώα πρέ­πει να είναι εύσαρκα αλλά όχι πολύ παχιά. Όσο θα μπο­ρείτε να νιώ­θετε στα δάχτυλά σας τα πλευρά τους, τα ζώα σας θα είναι σε καλή κατάσταση.

Μερι­κές προ­τά­σεις δια­τρο­φής για τα κου­νέ­λια σας

Σανός

• Άχυρο δια­θέ­σιμο συνε­χώς για υγιή έντερα και κανο­νικά δόντια.
• Το τρι­φύλλι είναι καλό για τα κου­νε­λά­κια και τα αδύ­νατα ή ηλι­κιω­μένα κουνέλια.
• Μην απο­θη­κεύ­ετε τον σανό σε σφρα­γι­σμένα δοχεία και ελέγ­ξτε για μού­χλα ή έντομα πριν τον δώσετε στα ζώα.

Νερό

• Οι άνθρω­ποι πολ­λές φορές ξεχνάνε πόσο σημα­ντικό είναι το νερό. Τα κου­νέ­λια σας πρέ­πει να έχουν πάντοτε μπρο­στά τους καθαρό νερό.
• Βάλτε το νερό σε πήλινο πιάτο ή μπολ ή σε ανα­πο­δο­γυ­ρι­σμένη μπου­κάλα που δεν έχει βουλώσει.
• Μερικά κου­νέ­λια προ­τι­μούν να πίνουν νερό από ένα βαρύ πήλινο μπολ.

Τροφή σε κόκκους

• Βλέπε παρα­πάνω.

Λαχα­νικά

• Μια κούπα περί­που πλυ­μένα λαχα­νικά τη μέρα,
• Συνη­θί­στε σιγά σιγά τα κου­νέ­λια σας στα λαχα­νικά για να μειώ­σετε την πιθα­νό­τητα διάρροιας.

Κου­νε­λο­κε­ρά­σματα

• Φρούτα σε πολύ μικρές ποσό­τη­τες (περί­που μια κου­τα­λιά της σούπας).
• Απο­φεύ­γετε τα κρά­κερς, τα cereals και τα γλυ­κί­σματα επειδή παχαί­νουν και προ­κα­λούν εντε­ρι­κές διαταραχές.

Μερικά λαχα­νικά και φρούτα ασφαλή για τα κουνέλια

• Άνη­θος
• Αντίδι
• Αχλάδι
• Βασι­λι­κός
• Βατό­μουρα
• Δυό­σμος
• Καρότο
• Κατι­φές
• Λάχανο
• Μαϊ­ντα­νός
• Μάραθο
• Μαρούλι
• Μήλο (χωρίς κουκούτσια)
• Μπα­νάνα
• Μπρό­κολο
• Μαν­τζου­ράνα
• Νερο­κάρ­δαμο
• Πεπόνι
• Ραδίκι
• Ροδά­κινο
• Σέλινο (κοντο­κομ­μένα κομμάτια)
• Σινάπι
• Σπα­νάκι
• Στα­φύλι
• Τρι­φύλλι
• Φρά­ουλα
• Φύλ­λωμα παντζαριού
• Φύλ­λωμα ραπανιού

Πώς να χειρίζεστε τα κουνέλια

 4,680 VIEWS |  ΕΚΤΥΠΩΣΗ

Όταν εκτρέ­φετε κου­νέ­λια, θα χρεια­στεί πολ­λές φορές να τα πιά­σετε και να τα σηκώ­σετε. Λόγου χάρη, για να τους αλλά­ξετε κλουβί, για να μετα­φέ­ρετε μια κου­νέλα στον κού­νελο, για να τα εξε­τά­σετε αν έχουν πρό­βλημα υγείας ή για να δια­πι­στώ­σετε αν μια κου­νέλα είναι έγκυος. Πρέ­πει να πιά­νετε πολύ προ­σε­κτικά τα κου­νέ­λια σας. Όσο ήμερα κι αν είναι από τη φύση τους, μπο­ρεί να φοβη­θούν όταν τα πιά­νετε και να αρχί­σουν να παλεύ­ουν, ενδε­χο­μέ­νως με πολύ δυσά­ρε­στα απο­τε­λέ­σματα. Όλα τα κου­νέ­λια μπο­ρεί να πάθουν κάταγμα της σπον­δυ­λι­κής στή­λης, ιδίως αν ζουν σε κλου­βιά και η δια­τροφή τους δεν είναι σωστή, οπότε μπο­ρεί να έχουν οστε­ο­πώ­ρωση. Είναι λοι­πόν πολύ σημα­ντικό να υπο­στη­ρί­ζετε τη ράχη και τη λεκάνη τους όταν τα σηκώνετε.

Εικόνα 1. Τα κου­νέ­λια σηκώ­νο­νται σωστά όταν τα κρα­τάμε με το ένα χέρι από το δέρμα του σβέρ­κου και με το άλλο στη­ρί­ζουμε τα οπί­σθιά τους.

Εικόνα 2. Εναλ­λα­κτι­κός τρό­πος σωστού κρα­τή­μα­τος των κου­νε­λιών. Τα κρα­τάμε με το ένα χέρι κάτω από το στή­θος και με το άλλο στη­ρί­ζουμε τα οπί­σθιά τους.

Ποτέ, ποτέ, ποτέ μην πιά­νετε τα κου­νέ­λια από τα αυτιά τους. Πρέ­πει να τα σηκώ­νετε απαλά από το δέρμα του σβέρ­κου με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο να υπο­στη­ρί­ζετε τα απί­σθιά τους (Εικόνα 1). Ένας εναλ­λα­κτι­κός τρό­πος είναι να τα σηκώ­νετε με το ένα χέρι κάτω από το στή­θος, ενώ με το άλλο υπο­στη­ρί­ζετε τα οπί­σθιά τους (Εικόνα 2). Κρα­τάτε τα κου­νέ­λια κολ­λη­μένα στο σώμα σας για να μην παλεύει το κουνέλι.

Εικόνα 3. Τα κου­νέ­λια μπο­ρούν επί­σης να κρα­τιού­νται με το ένα χέρι να υπο­στη­ρί­ζει τη ράχη και να κρα­τάει το ελεύ­θερο πίσω πόδι, ενώ το άλλο χου­φτώ­νει το στήθος.

Για να εξε­τά­σετε ένα κου­νέλι, ο καλύ­τε­ρος τρό­πος είναι να το τοπο­θε­τείτε σε μια επι­φά­νει που δεν γλι­στράει και να το κρα­τάτε συνε­χώς από το δέρμα του σβέρ­κου. Μερικά κου­νέ­λια ηρε­μούν αν καλύ­ψετε τα μάτια τους με το άλλο σας χέρι. Οι περισ­σό­τε­ρες εξε­τά­σεις των κου­νε­λιών μπο­ρούν να γίνουν από αυτή τη θέση, αν και είναι ευκο­λό­τερο να βάλετε το κου­νέλι ανά­σκελα όταν θέλετε να εξε­τά­σετε τους κοπτή­ρες του ή να του κόψετε τα νύχια. Για να γίνει αυτό, ο βοη­θός σας κρα­τάει το κου­νέλι κολ­λη­μένο στο σώμα του και με το ένα χέρι υπο­στη­ρί­ζει τη ράχη του, ενώ κρα­τάει το ελεύ­θερο πίσω πόδι . Το άλλο χέρι χου­φτώ­νει το στή­θος (Εικόνα 3).

Εκόνα 4. Το κου­νέλι μπο­ρεί να κρα­τιέ­ται από το δέρμα του σβέρ­κου με το ένα χέρι, ενώ η ράχη του υπο­στη­ρί­ζε­ται από το μπράτσο.

Εναλ­λα­κτικά, το κου­νέλι μπο­ρεί να κρα­τιέ­ται από το δέρμα του σβέρ­κου με το αρι­στερό χέρι και η ράχη του να υπο­στη­ρί­ζε­ται από το αρι­στερό μπρά­τσο (Εικόνα 4). Αυτό απε­λευ­θε­ρώ­νει το άλλο χέρι για άλλες δου­λειές. Τα κου­νέ­λια μένουν ήρεμα σ’ αυτή τη θέση και αν ο χει­ρι­στής τους αρχί­σει να χαϊ­δεύει απαλά τη μύτη του ενώ τους μιλάει ήρεμα και χαμη­λό­φωνα, πέφτουν σε έκσταση (υπνω­τί­ζο­νται) (Εικόνα 5). Οι χτύ­ποι της καρ­διάς και ο ρυθ­μός της ανα­πνοής δεν αυξά­νο­νται σ’ αυτή τη θέση, πράγμα που δεί­χνει ότι έτσι δεν στρεσσάρονται.

Εικόνα 5. Τα κου­νέ­λια μπο­ρούν να πέσουν σε κατά­σταση έκστα­σης, αν ο χει­ρι­στής τους τους χαϊ­δεύει απαλά τη ράχη της μύτης και ταυ­τό­χρονα τους μιλάει απαλά.

Για να ψηλα­φί­σετε την κοι­λιά, είναι καλύ­τερο να κρα­τάτε όρθιο το κου­νέλι, με τη ράχη του πάνω στο σώμα σας και το ένα χέρι σας να στη­ρί­ζει το στή­θος του ζώου (Εικόνα 6). Έτσι το άλλο χέρι σας απε­λευ­θε­ρώ­νε­ται για να ψηλα­φή­σετε το ζώο.

Εικόνα 6. Για να ψηλα­φή­σετε την κοι­λιά μιας κου­νέ­λας, είναι ευκο­λό­τερο να κρα­τή­σετε το κου­νέλι όρθιο με τη ράχη του πάνω στο σώμα σας, ενώ με το ένα χέρι σας υπο­στη­ρί­ζετε το στή­θος 

http://www.kevio.gr/